Bulgaristanda Zor Günlerde Birkaç Kelime Türkçe!

«« Önceki Döküman		Sonraki Döküman »»
Tarih	:	24.01.2011
Kategorisi	:
Okunma Sayısı	:	4670
Yorum Sayısı	:	0
Ekleyen	:	Aydın AYHAN

BULGARİSTAN?DA ZOR GÜNLERDE BİR KAÇ KELİME TÜRKÇE..!

Bulgaristan Devleti?nin kurulduğundan bu yana Türklerin uzun yıllar yaşadığı acılar, dünyanın hiç bir yerinde, hiçbir millete reva görülmedi. Çekenler bilir. Onların çocukları, belki babalarının çektiklerini duydular, torunları ise hiç umursamadı. Yaşanan bütün acılar, unutuldu gitti. Bir de bizim o meşhur unutkanlığımız, hafızalarımızdan hepsini sildi.

Bulgaristan?da Türklerin o zor, korkunç yıllarında çektiği çileler bizi yürekten yaralıyor. Zulümlerle, yapılanlarla ilgili bütün haberler bizleri etkiliyor ve derinden yaralıyordu. Her haberi gözyaşları içinde dinliyor, dua ediyor, mitingler düzenliyor, imza kampanyaları açıyorduk.

Sonra nasılsa Bulgar Hükümeti?nin birkaç Türk?ü, galiba Avusturya?ya sınır dışı ettiği haberi geldi. Nasıl sevindik. Sonra, sınır kapıları açıldı. Trenlerle, kendi arabalarıyla yüz binlerce Türk, ağlayarak sevinç gözyaşları döke döke, Bulgaristan?daki ?Anavatan? topraklarını terk ederek, Türkiye?ye, Anavatan?larına geldiler. Televizyonda, gazetelerde haberler onlarla doluydu. Seviniyorduk. Hem de nasıl seviniyorduk. O yıl kurban kesmedim. Parasını, ilk rastladığım bir oydaşıma verdim. Hiç tanımadığım, bir daha hiç görmediğim o kişi, ben eline paraları sıkıştırıp hızla yanından ayrılırken, dondu kaldı. Ne söyleyeceğini bilemedi.

Gelenlere Devlet ve halk, büyük ölçüde yettiği kadarıyla yardım etmeğe çalıştı. Görevli olduğum Üniversiteye göçmen olarak gelen bu soydaşlarımızdan birçoğunu çeşitli görevlerde istihdam etti. Çalıştığım yüksekokul, üç erkek, bir bayan dört soydaşımıza iş vermişti. Tabi en yakın dostları, yardımcıları, ben oldum. Her biri Bulgaristan?ın farklı bölgelerinden gelmiş olan bu dört kardeşimizin farklı hikâyeleri vardı.

Bunlardan birisi olan Ümmü Teyze idi. Bir gün şunları anlatmıştı:

?Zor günlerdi. Hepimizin ismini değiştirmişlerdi. Türkçe konuşmamız yasaktı. Yanlışlıkla ağzımızdan Türkçe bir kelime çıkarsa, ağır şekilde cezalandırılıyorduk. Bulgarlar?a her halde tembihlemişlerdi. Bizi izlerler, konuşmalarımıza hep dikkat ederler, bizi hemen ihbar ederlerdi. Bir gün, köyde ağır hasta olmuştum. Kırcali?deki doktor beni Sofya?daki hastaneye havale etmişti. Sofya?ya gittim. Hastaneye yatırıldım. Hastane odasında on kadar hasta yatıyoruz. Yanımda yatan hasta ile aramızda Bulgarca konuşurken, onun da Türk olduğunu öğrendim. Ama diğer hastalar Bulgar. Bizim isimlerimiz de Bulgar ismi. Tek kelime Türkçe konuşsak, hemen ihbar ederler. Hasta olduğumuza bakmadan, bizi hastaneden dışarı atacaklar. Biz ikimiz de aramızda Bulgarca konuşuyoruz. Bir ara içeri bir doktor ve etrafında yirmi otuz kadar Bulgar tıp öğrencisi girdi. Yatak komşum, bana gelen doktorun da Türk olduğunu fısıldadı. O onu tanıyormuş.

Doktor, her hastanın önünde duruyor, yatağın ayakucundaki levhayı alıp, öğrencilere hastalık hakkında ve tedavisi hakkında bilgi veriyordu. Sert bir adamdı. Herkes çekiniyordu. Öğrenciler ona karşı çok saygılı davranıyorlardı.

Doktor, benim yanıma geldi, levhayı alıp öğrencilere açıklamada bulundu, ?Diğer hastaya geçelim! ? dedi. Tam yanımdan ayrılırken, elindeki kalemi yere düşürdü. Eğilip alırken, bana hiç bakmadan, kulağıma Türkçe olarak, kimseye fark ettirmeden, ?Geçmiş olsun!? diye fısıldayıverdi. Ana dilimle fısıldadı. Birden dünyam değişti. Odama bahar geldi. Her tarafta çiçekler açtı. Gül kokuları doldu yüreğime. Ana dilimi duymuştum. Bütün sıkıntılarım geçti. İyileştim. O an, dünyanın en mutlu hastası bendim. Çünkü ana dilimi duymuştum.

O zor günlerde, trenle yaptığım bir yurt dışı gezisinde, Bulgaristan?da bir istasyondan binen Kırcalili İsmail ile Sofya?ya kadar gitmiştik. Trene sadece ?Türkçe? duymak için bindiğini söylemişti. Geceleri, bazen gizlice sınıra yakın tepelere, otomobilleriyle bir televizyon taşır, Türk Televizyonu?nu izlemeğe çalışırlarmış. Sadece ?Türkçe? duymak için..İnsanın anadilini duymak istemesi nasıl bir yüce duygudur. O hadiseleri, yasaklamaları, eziyetleri, baskıları yaşamayan, onun acısını tatmayan bilemez.

Kim ne derse desin. O acılar yaşandı. O acıları çekenler bilir. Sadece ?Türk? olduğu için, yıllarca Belene Cehennemi?nde yatanlar, orada hayatının en güzel yıllarını geçirenler bilir.

Bulgaristan'da Türklere karşı uygulanan insanlık dışı baskıların, isim değiştirmelerin, yasakların, zulmün yoğunlaştığı zamanlarda, üzerinde "İstanbul-Ankara" yazan ve hemen yanında muhteşem bir şekilde "Ay-Yıldızı" göğe doğru bakan bir Türk vagonu nasılsa Sofya İstasyonu'nun bir köşesine gelip durmuş.

Bu, kulaktan kulağa, gizlice Bulgaristan'da Türkler arasında yayılınca, sanki bir evliya ziyareti yapılıyormuş gibi Bulgaristan'ın her tarafından gelen yüzlerce Türk, İstasyon'da o ay-yıldızı görmeğe gelmiş. "Bulgarlar anlarlarsa kirletirler, boyarlar, oradan kaldırırlar diye, yanına gitmeden karşıdan bakıyorduk. Gözlerimizle seviyorduk" diyorlardı.

"Ay-yıldızı gözleriyle sevmek" ne muhteşem bir duygudur. O duyguyu, ancak orada, kendi anavatanında gurbetteymiş gibi olanlar yaşar.

Gene Bulgaristan'da Filibe'de bir parkın bir köşesinde sadece üç kişinin oturabileceği bir bank vardır. O bank, cumartesi pazar günleri sabahtan akşama kadar hiç boş kalmazmış. Çünkü sadece oradan Filibe Türk Konsolosluğu'nun cumartesi ve pazar günleri çektiği Türk Bayrağı görülürmüş. Oradaki Türkler, Ay-Yıldızlı Bayrağımıza hasreti ancak orada onu gizli gizli, sanki bir suç işliyormuş gibi seyrederek giderirlermiş.